Valkuilen | avondmens zoekt slaap

Steeds weer. Elke dag. Elke avond stap ik weer in dezelfde valkuil. Het begint ’s ochtends al. De wekker gaat. Veel te vroeg! Compleet gebroken stap ik uit bed. Ik sleep mezelf naar de slaapkamer van de meiden om ze te wekken. Ze zijn al net als ik. Met moeite haal ik ze uit bed. Wassen, aankleden en tussendoor flink discussiëren over de outfits van die dag. Rinke is in de tussentijd gedoucht en aangekleed en neemt ze mee naar beneden. Half slapend stap ik onder de douche in de hoop daar wakker te worden. Het lukt me niet.

Dromerig kleed ik mezelf aan. Geen idee wat ik aan moet trekken, dus ook dat kan wel een tijdje duren. En ondertussen denk ik de hele tijd: ‘Vanavond ga ik vroeg naar bed, echt waar!’

De eerste emmers zand zijn dan al uit de valkuil geschept.

Volkomen op de automatische piloot breng ik Jelka naar Kids & Co en sluit daarna aan in de file naar Leusden. Op een WSL-dag tenminste. Ik ben nog wel zo wakker dat ik weet of ik naar kantoor moet, thuis werk of mama-dag heb. Gelukkig. Vooral vergaderdagen zijn het ergst. Starten vergaderingen al in de ochtend, dan weet ik zeker dat ik de hele middag mijn best moet doen bij de les te blijven. Dat stemmetje in mijn hoofd leidt me af. ‘Vroeg naar bed!’

Ergens tussen 18.00 en 19.00 uur ben ik thuis. Voor vier personen koken voelt als een 10-gangendiner. Het opeten ook trouwens, onze oudste kauwt iedere hap vaker dan een koe! Na het eten is het zo ongeveer al bedtijd voor de meiden. Eenmaal beneden denk ik het nog steeds. ‘Vroeg naar bed!’ Nog even een serie kijken, blog schrijven, beetje Pinteresten, kletsen op Twitter of Facebook, nog wat werk afmaken of muziek luisteren. Nieuw item: naast elkaar op de bank Song Pop tégen elkaar spelen.

En ja hoor. Het is zo weer 23.00 uur! Weer ben ik in die valkuil gestapt. Weer lig ik te laat in bed. Meestal zijn mijn nachten dan ook nog wel vergelijkbaar met die van collega-blogger Petra Wiebenga waardoor ik nog vermoeider wakker word dan de dag ervoor.

Het is bijna vakantie. Ik neem mij voor – ja echt – om zo nu en dan vroeg naar bed te gaan. Ik neem mij voor…om niet meer in die valkuil te stappen. Tenminste, niet elke avond. Je maakt van een avondmens immers niet zomaar een ochtendmens…